Η Ελλάδα που ίσως ξαναβρούμε

Γράφει η Μαριάνα Πυργιώτη

  Τίποτε δεν συμβαίνει σε έναν πυλώνα μιας κοινωνίας χωρίς να αντανακλάται και να επηρεάζει

κάποιον άλλον... Γιατί το λέω; Διότι, βλέποντας τη δραματικά καταρρέουσα μέρα με τη μέρα εικόνα της χώρας και ζώντας την αποπνικτική ατμόσφαιρα από την παρακμή τής μέχρι πρότινος «ευημερούσας» και «ισχυρής» Ελλάδας, θυμήθηκα πόσες φορές στο παρελθόν ανησυχούσα και αντιδρούσα από το ξέφρενο πανηγύρι όχι της οικονομικής «άνθησης», αλλά της κοινωνικής μεγαλομανίας και του φθηνού lifestyle. Δεν έχω ζήσει, φυσικά, την παρακμιακή εποχή του μεσοπολέμου στην Ευρώπη, αλλά φαντάζομαι ότι, συγκριτικά, ζήσαμε το ίδιο. Πιο χυδαίο, πιο κιτς και καθόλου ευρωπαϊκό, μια που η ανατολίτικη ρίζα μας δεν αφήνει και πολλά περιθώρια... ευγενούς κατάπτωσης, αλλά -πάντως- ανάλογο. Μαζί με τις ξανθιές γλάστρες, τις ημίγυμνες σταρλέτες και τους επιδεικτικούς ομοφυλόφιλους που κατέκλυσαν το εγχώριο σκηνικό των επωνύμων –με την ευγενική σύμπραξη ανάλογης ποιότητας ΜΜΕ, φυσικά- κατέφθασε και μια ορδή νεόπλουτων βαρβάρων του ημικόσμου, με πολλά και εύκολα λεφτά, επιδειξιομανής, πεινασμένη για τα 15 λεπτά της δημοσιότητας και τα 15 μπουκάλια σε πρώτο τραπέζι πίστα. Επί χρόνια, μαζί με το όραμα των Ολυμπιακών της Αθήνας είχαμε και το όραμα της σιλικονούχας δίμετρης. Φωνάζαμε για την κληρονομιά μας και τα κλεμμένα Ελγίνεια, πληρώνοντας κάτι τρίλιτρα SUV πόλης, χωρίς να πληρώνουμε φόρους. Ζούσαμε την παράνοια μιας ξεχαρβαλωμένης, χωρίς αξιακούς κώδικες ή σταθερές κοινωνίας, που έβλεπε σε καρτ ποστάλ τον Παρθενώνα, αλλά τσαλαπατιόταν στα σοκάκια της Μυκόνου.

  Το περιθώριο έγινε κυρίαρχη -και με τσαμπουκά, μάλιστα- τάξη σε μια ανίκανη να αντιδράσει κοινωνία, που παρακολουθούσε με όλο και πιο αρρωστημένη περιέργεια τη «λαμπερή» πλευρά της νεοελληνικής υποκουλτούρας και χυδαιότητας να επιβραβεύεται και να πρωταγωνιστεί. Φρικιά και ανεπάγγελτοι, μεταμοντέρνες κατίνες και μάγκες, απατεώνες και βασιλιάδες της νύχτας, αποτίναξαν τον «ζυγό» της κοινωνικής απαξίας και πήραν την εκδίκησή τους με το παραπάνω. παράλληλα, όλοι οι παλιομοδίτες, έντιμοι, εργατικοί και μετρημένοι άνθρωποι, αυτοί που έμαθαν από το σπίτι τους το καλό και το κακό, το «ευχαριστώ» και το «παρακαλώ», τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια, άρχισαν να υποχωρούν σαστισμένοι. Οι ίδιοι, αλλά κυρίως τα παιδιά τους, ζούσαν την πιο ύπουλη ανατροπή ever. Φανταχτερή, ανάλογη της απαστράπτουσας Ελλάδας, που υποσχόταν σε όλους εύκολη ζωή, εύκολα λεφτά, εύκολη επιτυχία, χωρίς προσόντα, χωρίς δουλειά, χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, χωρίς ζόρι σε όλα τα επίπεδα. Και όσοι αντιστάθηκαν ή αντιστέκονται, έγιναν το περιθώριο, οι κακομοίρηδες και οι αποτυχημένοι αυτού του νέου κοινωνικού μοντέλου, που εξισώνει τελικά τον μεροκαματιάρη και τον δάσκαλο με τη βίζιτα και το τσογλάνι, επειδή οι τελευταίοι βγάζουν λεφτά. Τώρα που τα λεφτά αποδείχτηκαν χρωστούμενα, μήπως είναι ευκαιρία να διώξουμε και τα παράσιτα από τη ζωή μας;

Εφημερίδα : Realnews Κυριακή 11-04-2010

http://www.realnews.gr/